انتهای ایام نوکری امام حسین(ع) ،ابتدای عاشقی ماست!

ماه محرم و صفر به سر رسید و ما به سر و سامانی نرسیدیم.هرسال عهد میبندیم که سال جدید را بر عهد و پیمان خود بمانیم اما افسوس.

سال جدید ما نه شمسی است نه قمری و نه میلادی بلکه سال جدید ما از وقتی آغاز میشود که در درگاه حضرت عشق پاک و مطهر شده باشیم.

همه در سال جدید چه شمسی و چه میلادی به پاکی ظاهری میپردازند و خود را می آرایند و ما هم در این ایام سال جدید به پاکی خود مشغولیم اما نه پاکی ظاهری بلکه پاکی روحی پاکی ذهنی و پاکی درکی.

آری در این ایام عهد میبندیم که بنده خوبی برای خدا باشیم.خود را به ناپاکی ها آلوده نسازیم و از وسیله سازان ربوبیت جدا نشویم.عهد میبندیم غیر از رعایت حقوق خداوند،در رعایت حقوق خانواده،اقوام،دوستان،محله،روستا،شهر و کشور کوشا باشیم و حق آنها را به جا آوریم.

این حسین حسین گفتن های ما باید به مرور زمان اخلاق ما را گفتار ما و رفتار های ما را اصلاح کند تا پدر،مادر،فرزند،دانش آموز،دانشجو،کارمند و در نهایت انسان خوبی باشیم.

این سرورانی که دوماه برایشان اشک ریختیم و سینه زدیم و نوکری کردیم همه نهایت تمام خوبی ها بودند هرچه باشد نوکر هم باید بویی از صاحبش برده باشد.نوکر هم نه در سطح آنها ولی حداقل هایی را باید دارا باشد.

شاید ایام نوکری سرآمده باشد اما این تازه سرآغاز عاشقیست،عاشقی که تمام هست و نیست خود را میگذارد تا معشوقش لحظه ای خوشحال شود و به او گوشه نظری داشته باشد.مثل فرهادی که به عشق شیرینش به دل کوه میزند و حماسه می آفریند.ما نیز ابتدای راهیم و باید تیشه اراده و توکل را برداریم و به دل کوه تکبر ،غرور،دروغ،ی،هیزی،حسد و بد اخلاقی بزنیم و حماسه خودمان را رقم بزنیم شاید قصه ما به شهرت قصه فرهاد نرسد اما حماسه ایست که امام حسین(ع) به آن خواهد بالید که خود چه خوب عاقبتی است شیرین تر از فرهاد

    خوشتر از دوران عشق ایام نیست 

     بامداد عاشقان را شام نیست

          مطربان رفتند و صوفی در سماع